De mensen die me een beetje kennen weten dat ik af en toe in wrok kan schieten. Met name als het gaat om principiële zaken waarin ik ‘gelijk’ heb. Maar wat sla ik daarmee dikwijls de plank mis, alleen al omdat ik daarmee mijn sereniteit verlies.
Een aantal weken geleden ging ik met een paar fellows en hun aanhang uit eten tijdens de conventie in Hoeven. Ontzettend genieten en lekker eten. We werden bediend door een dame, een tikkeltje onzeker, die eigenlijk alleen maar Engels sprak. Er gingen een paar dingetjes mis in de bestelling maar ach, niets aan de hand, toch? Ze maakte zelfs een groepsfoto van ons, allemaal leuk en aardig.
Totdat het hoofdgerecht kwam en er per ongeluk een bakje mayonaise viel, op de grond. Ze schrok. Mijn vrouw zat tegenover me en ik keek of haar kleren nog schoon waren. Ja die van haar wel, die van mij niet. Een dikke klodder mayonaise over mijn (toch wel nieuwe) overhemd. De dame kwam niet naar me toe, vroeg niet of alles goed was. Geen nieuwe servetten om de schade te beperken. Geen gratis drankje(s), geen bon voor de stomerij als de vlek er niet uitging. Zelfs geen excuus. Niets.
Onaanvaardbaar
Nou, dan heb je me. Schandalig en onaanvaardbaar. Dit kan toch niet? Ik voelde toch een ouderwetse portie wrok opkomen. Bovenstaande reacties van de schuldige dame in kwestie had ik zeker verwacht maar bleven uit. Ik kan in zo’n situatie snel in wrokscenario’s schieten. Brieven naar het hotel, verhaal halen bij het afrekenen, ze he-le-maal afbranden op ieder social media platform. Ja, Tom, lekker bezig. Heel spiritueel. Je bent een stuk vergevingsgezinder geworden.
Gelukkig waren er fellas bij die (naast mijn vrouw) snel kunnen relativeren en geen blad voor de mond nemen. Een van de fellas stak nog een hart onder de riem en liet weten dat het allemaal okee was. It happens to the best of us.
Achteraf kan ik er (een beetje) om lachen en ben blij dat ik geen verhaal heb gehaald of stampij heb gemaakt. Al kon ik het niet laten dit toch bij de receptie te melden, in het geval dat het écht niet uit mijn overhemd ging. Maar terugkijkend: het was een ongelukje, dat kan gebeuren. Niets wat een beetje ossengal en twee wasbeurten niet konden verhelpen.
Een mooie oneliner is: Wil ik geluk of wil ik gelijk? En nog zo’n uitspraak die mij helpt maar ik niet wil horen op het moment zelf: Wat is het probleem op dit moment? Heb ik die nou écht? Om nog maar te zwijgen wat mijn vader zou zeggen in zo’n situatie: Voor ieder probleem zijn er minimaal drie oplossingen.
Zo kan het ook
Het Big Book zegt dat wrok funest is voor alcoholisten. Normale mensen hebben de dubieuze luxe om wrok te permitteren in hun leven maar ik niet. Vroeg of laat, als ik er mee rond blijf lopen loop ik vast. Ik heb geleerd om er op een andere manier naar te kijken én op te lossen. Daar helpen de stappen mij bij. Alleen stoppen met drinken, zonder een manier om met woede en wrok om te gaan, is voor mij geen echt herstel.
Of de boosheid nu terecht is of niet maakt voor mij als alcoholist niet uit. Misschien kan je de verschillen ontdekken in onderstaand plaatje 😉
Goede 24!
Liefs Tom
Ow, vergeet niet dat 4 september de deadline is om de lunch mee te bestellen als je naar de conventie in Ede komt op 4 oktober!