Het leek zó makkelijk en was zo mooi in mijn hoofd: Situaties, gevoelens en inzichten over het leven in nuchterheid opschrijven en delen. Primair voor mezelf en als andere geïnteresseerden er wat aan hebben is dat mooi meegenomen, dacht ik.
De naam van de website was snel bedacht en de blog stond technisch in een week. Tja, en dan schrijven. Waar moet ik beginnen? Onzeker of mensen het wel leuk vinden, straks vinden ze het helemaal niets. En is mijn blog wel te vinden via Google? Zoekwoorden en optimalisatie voor zoekmachines ingesteld, want dan moet het daar wel aan liggen.
Ik heb na twee berichten nog geen enkele reactie. Zie je wel? Men zit hier niet op te wachten, ik kap ermee.
Zo snel kan het gaan in m’n hoofd. M’n hoofd is met een negatief perspectief geen goede plek om te zitten. En laat het negatieve perspectief vaak het standaardperspectief zijn waar ik mee opsta.
Sinds ik in herstel ben, heb ik een groot netwerk van fellows waar ik mee kan sparren. Niets is te gek om te delen want vaak zijn situaties of gevoelens erg herkenbaar. Ik werd nog net niet uitgelachen nadat ik mijn frustratie en angst deelde met deze fella. Ik nam mezelf in eerste instantie veel te serieus. Het is een blog; geen scriptie of artikel op nos.nl. Ten tweede zei ze iets in de trant van “Als je per maand 1000 bezoekers hebt die je blog voor de lol lezen of je hebt 10 bezoekers waarvan één alcoholist de weg naar herstel vindt; wat is dan succes“? Ik kon niets anders dan beamen dat iemand die de weg naar herstel vindt, absoluut succes is. Ook omdat ik het eenzame dubbelleven vol pijn in alcoholisme vóór mijn herstel nog goed voor de geest kan halen.
Helemaal vergeten waarom ik ook alweer de blog begonnen was: Voor mezelf. Natuurlijk vind ik het leuk om een reactie te ontvangen en te weten dat er bezoekers wat hebben aan de ervaringen. Maar uiteindelijk gaat het om mijn eigen nuchterheid, een fijn en aardig comfortabel leven zonder te hoeven drinken. En als iemand er wat aan heeft, supertof.
De andere kant op fantaseren lukt me trouwens ook erg goed: Wat als het een daverend succes blijkt? Mijn blog zo populair dat mijn ego veel moeite heeft om de anonimiteit te bewaren om zo toch met de eer te kunnen strijken? Dat mensen Tom om raad komen vragen want die heeft ’t allemaal op een rijtje en kent het Big Book uit z’n hoofd en is dé online goeroe in herstel en heeft voor alles wel een mooi spiritueel gesaust antwoord. Te gek toch!
Ik moet mezelf niet zo serieus nemen. Mijn herstel zie ik ook niet als mijn verdienste. Tuurlijk doe ik mijn stappen en ga ik naar meetings maar in mijn eentje blijf ik niet in herstel. Dat laatste wil ik ook niet meer; naast dat mijn herstel op één staat (althans, dat probeer ik, wel eerlijk blijven) ben ik heel erg op mijn reisgenoten (fellows) gesteld.
Geef een reactie