Af en toe schiet het nog wel eens door m’n hoofd (met ruim vier jaar nuchterheid); zijn al die meetings nog wel nodig? Ik heb de boel toch nu wel aardig op een rijtje (al zeg ik het zelf) en ’t viel toch eigenlijk wel mee allemaal. Best tricky gedachten, denk ik nu!
Voor ik het programma ontdekte, was het mij gelukt om dertien maanden niet te roken en te drinken. Een hele prestatie vond ik zelf. Na mijn laatste terugval kreeg ik een relatie, en ik wilde die laten slagen. Dat was voor mij een hele goede motivatie. Maar wat een hel was die dertien maanden! Ik was de hele tijd bezig met ‘niet drinken’. Weekenden waren lastig en keek enorm op tegen feestjes. Ik had geen gezonde uitlaatklep voor stress en was voortdurend rusteloos en voelde me ook niet echt gelukkig.
Maar ik was toch goed bezig zo? Kijk mij eens niet drinken, goed hé? Als ik daar geen lintje voor zou ontvangen wist ik ’t ook niet. Of mijn omgeving moest altijd dankbaar zijn dat ik niet dronk, op z’n minst. Maar nee… helaas. Mijn omgeving liep daarentegen wel vaak op eieren. Lief en geduldig zijn voor Tom, en hem vooral geen aanleiding geven om te drinken. Dat moet geen pretje zijn geweest.
Tikkende tijdbom
Met wat ik nu weet, zie ik dat ik toen een tikkende tijdbom was. Een accident waiting to happen. Er veranderde namelijk helemaal niets in die dertien maanden. Ik keek nog steeds met hetzelfde perspectief naar mijn gevoel en mijn omstandigheden als toen ik nog dronk. Het was een kwestie van tijd tot een situatie me toch weer op de ‘fuck you’ button liet drukken en ik terugviel. En dan gaf ik die situatie (mensen, plaatsen, dingen) de schuld. Daarmee was het cirkeltje weer rond. Tot er weer een nieuwe poging volgde. Doodvermoeiend en uitzichtloos.
Dat was dus ‘onbehandelde alcoholisme’ of ‘white knuckle sobriety’. Stoppen op wilskracht, zonder professionele hulp of zonder het AA-programma . Doen alsof het probleem verdwijnt als je niet meer drinkt en daar nog heilig in geloven ook. Voor mij werkte dat in ieder geval niet. Ik kom er steeds meer achter dat ik geen drankprobleem had (drinken kon ik namelijk prima) maar een probleem met het leven. Ik kon niet onverdoofd leven, ik wist gewoon niet hoe.
Kruit weg
Het fellowship en het doorlopen van de 12 stappen samen met een sponsor heeft ervoor gezorgd dat ik niet meer hoef te drinken op de omstandigheden van het leven. Zo eenvoudig is het, maar niet makkelijk. 12 Eenvoudige stappen voor moeilijke mensen (ik spreek natuurlijk alleen voor mezelf, maar ik zie in gedachten al instemmend geknik van mijn fellows en vrouw ;-)).
Langzaam maar zeker veranderde mijn perspectief en leerde ik op een gezondere manier om te gaan met situaties, mensen en andere dingen. Het kruid van de tikkende tijdbom is daarmee weg of in ieder geval een heel stuk minder.
Goede 24!
Tom
Geef een reactie